پیتزا پپرونی، تجربه یک مزه تند و دلچسب
همیشه از بچگی برام سؤال بود که چطوری بابام تو هر غذایی فلفل می ریزه و می خوره، آخه تا وقتی مزه شیرین هست چرا تند؟ فکر می کردم این قانون آدم بزرگاس، اونا چون آدم بزرگن کارای بزرگ بزرگ می کنن، کار می کنن، ماشین تعمیر می کنن، خونه می خرن، پول زیادی تو حسابشون دارن و غذا های تند می خورن. انگار این غذای تند ارتباط مستقیمی با تجربه و سن آدما داره و خب من که سنم پایین بود و تجربه نداشتم پس منطقی بود که چیزای شیرین دوست داشته باشم. حالا اینطوریم بود که یه بار مزه فلفلو چشیده بودم و دیگه به سمت هیچ غذای تندی نرفتم. زمان مثل برق و باد اومد و رفت منم بزرگ شدم، پول درآوردم، خونه خریدم، کارای بزرگ بزرگ کردم و تنهایی سفر رفتم ولی هنوز مزه شیرین دوست داشتم.
تو یکی از این سفر های کاری که به قشم داشتم به یه رستوران ایتالیایی رفتم، طبق عادت می خواستم پاستا آلفردو سفارش بدم که چشمم به پیتزا پپرونی افتاد، بی رغبت نبودم سفارشش بدم که تو دلم گفتم می خوای مزه خامه و شیر و پنیر پارمزانو به این پیتزای تند بفروشی؟ تا قبل این فقط شنیده بودم پیتزا پپرونی تنده و مزه تند همیشه برای من یه مزه طرد شده بود اما یه لحظه دلم براش سوخت، آخه تو کل زندگیم هیچ فرصتی به مزه تند نداده بودم، البته یه بار دادم که همون موقع تو بچگی این مزه یه تشر بهم زد و منم که عادت ندارم کسی رو ببخشم.
حالا زمان زیادی گذشته بود و کسی خبر نداشت اومدم این رستوران، چی می شد اینجا تو قشم پیتزا پپرونی سفارش بدم و با چشیدن مزه تند به جمع بزرگان وارد بشم! آخرش سفارشش دادم، راجع به مزه پیتزا بگم؟ فوق العاده بود. بعد اینکه خوردمش یه عمرت بر فنایی به خودم تو دلم گفتم که چرا تا حالا این پیتزارو نچشیده بودم. اون سفرم به قشم یه تجربه دلچسبی برام شد که بعد برگشتنم از سفر چند بار دیگه هم پیتزا پپرونی سفارش دادم اما نه نشد، مزه همون پیتزایی که تو قشم خوردمو نداد، اون فرق داشت. حالا قراره بعد چند وقت هفته بعد دوباره برم قشم و قراره دوباره این دلبر تند و تیز ایتالیایی رو ملاقات کنم.
